Düşündükçe büyüyorsun içimde. Büyüdükçe sığmıyorsun kalbime, benliğime… Taşıyorsun… Bir damlan kaybolmasın istiyorum. Toplama çalışıyorum, dağılıyorsun… Dağıldıkça uzaklaşıyorsun… Saklanıyorsun, kaçıyorsun… Yakaladım derken elimden kayıyorsun.. Sen gittikçe ben kanıyorum. Kanadıkça yaralarım büyüyor. Acı veriyor. Artık büyüyen sen değil de, yaralarım oluyor. Çünkü sen en büyük halini alıyorsun içimde. Bundan fazla büyüyemezsin. Çünkü bundan fazlası yok...
Elimi uzatıyorum… Sonsuza Dek diyorum.. Olmaz, olamaz diyorsun.. Neden diyorum? Mantığım diyorsun… Ya kalbin? Alışmak zorunda diyorsun… O kahrolası gururuna yenilmene anlam veremiyorum. Veremediğim için her çırpınışımda biraz daha bataklığa saplanıyorum… Ama göremiyorum. Çünkü sana olan aşkım gözümü nereye battığımı göremeyecek kadar kör etmiş. Oysa sen bana seni sevmiyorum diyorsun… Kalbim bir kez daha kanarken, bakışların bana bunun yalan olduğunu anlatmaya çalışıyor korkarak… Beni sevdiğini haykırıyor derinlerden. İnanma söylenenlere diye anlatmaya çalışıyor bana bakarken. Ben seni seviyorum. Sevmiyorum derken yalan söylüyorum. İnanıyorum o bakışlara. Çünkü inanmak istiyorum. Hissediyorum. Sen hala beni seviyorsun. İçindeki aşkım çırpınıyor gün yüzüne çıkmak için. Ama engel oluyorsun. Bağırıyor derinliklerden “Küçük sevgilim seni seviyorum, bırakma ellerimi, vazgeçme benden.” Ama sende içindeki ses yankılanmasın diye var gücünle bağırıyorsun “Küçük sevgili! Artık bitti, sevmiyorum seni.” Ama inandıramıyorsun. Ben biliyorum ki içinde bir yerlerde hala beni çılgın gibi seviyorsun.
Ne kadar savaşmaya çalışsam da sen beni istemiyorsun. Sevgimin yetmediğini görüyorum. Ve artık bu ayrılığı PEKİ diyerek bende kabulleniyorum.
Takıyorum yüzüme senin gibi mutluluk maskesini ve çıkıyorum karşına. Senin yaptığın gibi teselliyi kendimi kandırarak başkalarında arıyorum.
Düşündüm de sen haklıydın. Aslında biz hiç olmadık, olamadık… Hep olduğunu zannettiğim o deli aşık adam aslında hiç yoktu… Ben seni çok fazla sahiplenirken meğer sen benden hep uzaklaşmıştın. Ama diyorum ya aşk insanın gözünü kör ediyor. Görmek istediklerini görüyorsun… Kötü hiçbir şeyi yakıştıramıyorsun mükemmel zannettiğin insana. Konduramıyorsun.. Elini uzattığında bir yerlerde hep var zannettiğin o adam aslında seninle değildi… Hiç olmadı. Sen ona deli gibi aşkını haykırmaya çalışırken o başkasına gidecek kadar aşıktı sana. Ama işte aşk bunu bile kabullendiriyor insana.
Artık yokum… Mutlu olmak istediklerinle umarım mutlu olursun. Ama şunu unutma sevgili bir ben daha bulamazsın. Seni bu denli seven, tüm kalbini veren, biri daha YOK….
Paz Ekim 18, 2009 9:19 pm