Meleklerde ağlarmış günün birinde.Yapayalnız kaldığında oturupda bir başına. Sakın ağlarmıymış melekler deme ağlar işte.
Hemde gözyaşlarını içinde saklayarak.Kanatlarını yüzüne siper yaparak. Tüm kırılmışlıklarını saklarda içine. Yine koşar herkesin derdine yardımcı olmaya. Kulların gözyaşlarını silerde kendi gözyaşlarını saklar kanatlarının ardına.
Ağlar meleklerde herşeye .Ne biliyorki insan oğlu ne bilirki onun kırılganlığını acılarını.
O da sevmiştir belki. O da imkansızca tutulmuştur belki. Bilirim melekler biz insanlar gibi değilki.Olmaz ama hadi oldu diyelim Ama Azrail aşık olurmuş ya canını alacağı kula günün birinde kulda vurulurmuş ya görmeden daha.
Bilmezmiş ya alır Azrail canını. Ama inatla ısrarla ister ya can alıcı meleğini. İşte başlamıştır aşkın imkansızlığı orda. Kul sever azraili vermek ister canını seve seve . Azrail de almak istemez o canı seviyordur çünkü delice.
Yapıcak bi şey yoktur. Azrail alacaktır kulun canını. Kulda verecektir canını Aşk bu ya . Yoktur yapacak birşey.
Ve zaman kum saati gibi akıp gider herkesin avuçlarından. Biter tüm umutlar yaşanabilecek sadece kalmıştır bir kaç saat. Belki varsa şans bir kaç saat. Gelmiştir veda zamanı. Son bir öpücük borçludur azrail kula o son öpücük en son vurucu hamledir. Artık kulun canı dudaklarından kalbine inmiştir .
İMKANSIZ AŞK öyle bir zehirdir ki işlemiştir bile azrailin ruhuna. Kulsa hiç pişman olmamıştır öldüğünden yok olduğundan . AŞK uğruna feda etmiştir fani bedenini.
Ama meleğinde ruhu gitmiştir ölen kulla beraber. Artık yoktur yaşamanın bir anlamı. Ve ağlar meleklerde hiç istemeden meleklerde düşer yerlere.
Paz Ekim 18, 2009 9:29 pm